BuwLOG

Polowanie na kasztany

kasztan

Źródło: http://openclipart.org/

Kasztanowiec to rodzaj drzew lub krzewów należących do rodziny mydleńcowatych…
Sielanka. Promienie słoneczne ganiały się jak szalone pomiędzy gałązkami. A cienie liści drgających na wietrze, do złudzenia przypominały ludzkie dłonie –  machające radośnie ludzkie dłonie.
Liście ustawione naprzeciwlegle należące do dłoniastodzielnych, składają się z kilku listków przytwierdzonych do długiego ogonka…
Nasza aleja kasztanów jest imponująca. Nie widziałam ładniejszej nigdy i nigdzie. Lubię tamtędy przechodzić i uśmiechać się, do dumnie stojących na baczność drzew.
Kwiaty zebrane w wyprostowane „wiechy” o wysokości około 30 cm,  mają kolor biały, żółty, czasem różowy lub czerwony, i czarują nas każdej wiosny swoim bajkowym wyglądem…
Aleja, przy której mieszkam jest piękna i wtedy kiedy kasztany kwitną, i kiedy na jesieni bombardują ciepłymi, czekoladowymi kulami.
Nasiona kasztanowców ukryte w gładkiej, kolczastej torebce,  są bardzo duże, ciemnobrązowe z kolistym znacznikiem (hilum), nazywane przez wszystkich „kasztanami”…
Spadające kasztany, zwabiają pod drzewa całe rodziny, które z nosem przy ziemi szukają lśniących kul pomiędzy leżącymi różnokolorowymi listkami. Po to, aby następnie w rodzinnej atmosferze robić z nich zabawne ludziki i strugać kasztanowe podgrzybki.
Kasztanowce są roślinami hodowlanymi, ozdobnymi. Niektóre gatunki sadzi się w parkach, alejach i przy drogach…
Tym gorączkowym poszukiwaniom zawsze towarzyszą salwy śmiechu i szelest liści. A psy zarażone uczuciem beztroski i radością ludzi,  i widząc swoich właścicieli chodzących na czworakach wokół drzew,  biegają jak opętane i próbują zakopywać się pod suchymi listkami.  Dzieci piszczą z zachwytu.  A drzewa szumią spokojnie i zrzucają w dłonie zbieraczy, swoje jesienne dary. Dzielą się nimi bezinteresownie. Tak mogłoby być.
Niektóre gatunki kasztanowców zaliczają się do roślin leczniczych i są wykorzystywane w medycynie ludowej i homeopatii…

A taki obrazek zobaczyłam z okien autobusu:

Ludzie z dużymi reklamówkami, uzbrojeni w grabie! i kije bejsbolowe! butni i wyprostowani… Z jakimś zaciekłym opętaniem uderzają w bezbronne gałęzie drzew…Kasztany spadają, a wraz z nimi, jeszcze zielone, poszarpane liście i połamane gałęzie okaleczonych, osłupiałych drzew…
– Nie ma dokąd uciec!, a ból jest tak wielki, ciężko go wytrzymać!…Skąd taka nienawiść?…Przecież oddajemy nasze owoce…Wystarczy na nie poczekać…Trochę cierpliwości…

Boci@n

Drzewa: Encyklopedia ilustrowana. Warszawa 2011. BUW Wolny Dostęp: QK 322. D78 2011

8 comments for “Polowanie na kasztany

  1. ABC
    8 listopada 2014 at 14:49

    Ech…pięknie napisane.Polska Złota Jesień z cudnymi kolorami.Powinna właśnie tak łagodnie nastrajać,skłaniać do zadumy.Przynosić też radość ze zbierania jej owoców.Ale zdziczenie ludzi niestety niweczy wszystko.Rodzinne zbieranie kasztanów,żołędzi i robienie z nich ludzików to chyba już odległa epoka.Może znalazłoby się jeszcze kilku wrażliwców,ale większość z nas, ma niestety okrutny stosunek do przyrody.Dziękuję za ciepły i trochę smutny tekst o nas ludziach i wspaniałych darach natury.

  2. Gośka
    10 listopada 2014 at 18:13

    Zbieranie kasztanów to od lat mojego dzieciństwa jasienna przyjemność 🙂
    teraz już jako mama cieszę się nią razem z moimi dziećmi.
    To my uczymy nasze dzieci …

    • Dorota Bocian
      10 listopada 2014 at 19:09

      Kłaniam się nisko dziękując za oba komentarze 🙂 Ciepłe komentarze są jak ciepłe kasztany w rękach: wywołują ciepłe wypieki na polikach i ciepły uśmiech! Dziękuję i ślę ciepłe pozdrowienia 🙂

      Pamiętam z dzieciństwa swoje bez przerwy powypychane kasztanami kieszenie. To była moja jesień. Robiłam z brązowych kul koślawe figruki, i stawiałam je z dumą na parapecie. Mama mówiła: „to arcydzieło córeczko!” A potem, kiedy przychodziła noc, bałam się ich koślawych cieni. Teraz z rozczuleniem wspominam ten swój brak talentu. Mojego Syna, kiedy był całkiem malutki próbowałam nauczyć zabawy w kasztanowe ludziki. Nauczył się jej, owszem 🙂 Spod jego dziecinnych rączek wychodziły takie same jak moje koślawe figurki, których na wszelki wypadek na parapecie nie stawiałam 😉 Ale tak jak moja Mama mówiłam: „to arcydzieło synku!” 🙂 Boci@n

  3. BBA
    14 listopada 2014 at 15:40

    Moja droga powrotna ze szkoły biegła wzdłuż parku, więc mijałam klony, dęby i właśnie kasztanowce. Tenisówki na zmianę lądowały w plecaku, a tzw. „worek na kapcie” wypełniały świeże, błyszczące kasztany. Kto zebrał więcej, ten wygrywał. Na szczęście takie chuchra, jakimi byliśmy wtedy, nie miały siły (i pomysłów)na zabawy w zbijanego.
    Do dziś chętnie tamtędy chodzę i chociaż już nie na wyścigi, to nadal chętnie zbieram kasztany:)

    • Dorota Bocian
      19 listopada 2014 at 15:08

      Z Państwa komentarzy wynika, że kasztany kojarzą nam się z beztroskim dzieciństwem. Życzmy sobie, aby następne pokolenia mogły spacerować tymi samymi co my, parkowymi alejami i mogły czerpać radość ze zbierania kasztanów 🙂 Boci@n

  4. Magdalena Czarnecka
    24 września 2017 at 12:20

    Kasztanowe ludziki do dziś wprawiaja mnie w dobry humor. Te zrobione z samoistnie opadlych nawet czasem duszę mają 🙂

    • Boci@n
      5 października 2017 at 15:36

      Bardzo ładne podsumowanie do tekstu 🙂 Dziękuję 🙂

  5. 8 grudnia 2018 at 10:54

    Tak Dorotko pięknie o nich napisałaś ,jesienne dary ,na które wystarczy tylko cierpliwie poczekać ,mimo upływu lat ,nigdy nie oduczę się ich zbierać ,połyskując w liściach wręcz zapraszają do ich zbierania ,noszę czasem w kieszeni ,aż przeminie ich blask ,a kasztanowe ludziki powstają u nas każdej jesieni ,przyznam ,że piękne ,ale to dzięki kreatywności zdolności córki .

Skomentuj elzbieta Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.