Rozdzielił nas, mój bracie, zły los i trzyma straż – w dwóch wrogich sobie szańcach patrzymy śmierci w twarz. W okopach pełnych jęku, wsłuchani w armat huk, stoimy na wprost siebie – ja – wróg twój, ty – mój wróg! Las płacze, ziemia płacze, świat cały w ogniu drży… W dwóch wrogich sobie szańcach stoimy…