Salon prasowy miał wzbudzić nostalgię za odchodzącą formą prasy – czyli klasycznymi wielkimi płachtami, którymi jeszcze nasi ojcowie odgradzali się skutecznie do poobiedniej drzemki lub przypomnieć kulturalne miejsca, w których do kawy i serniczka można było pobrać bieżącą prasę na drążku. Na Salon prasowy cieszyliśmy się zresztą od początku – jak dzieci… Syntetyczny papier, z którego chcieliśmy wykonać kopie gazet codziennych zawieszonych jak w dawnym empiku, czy w szanujących się kawiarniach – na długich drewnianych rączkach, fascynował nas. Nawiasem mówiąc mieliśmy wiele pomysłów na produkcję praktycznych gadżetów z tego tworzywa, mającego fizjonomię wytwornego papieru, a charakter brutalnego plastiku.
Pierwszym problemem, na jaki się w naszym entuzjazmie natknęliśmy, była produkcja. Zadrukowywanie powierzchni w technologii tyvek wymaga specjalnego sprzętu (przy druku dwustronnym), a kolejną poprzeczką okazała się wysoka cena – i samego papieru i druku. Ograniczyliśmy więc do minimum, czyli do dziewięciu tytułów, liczbę tak wyprodukowanych kopii, ale efekt końcowy bardzo nas usatysfakcjonował.
Wielkim wsparciem merytorycznym przy doborze obiektów była naturalnie Ewa Rejmer – kierownik Oddziału Wydawnictw Ciągłych, która z anielską cierpliwością prezentowała kolejne zestawy czasopism. Salon prasowy miał bowiem przypomnieć tytułami prasowymi historyczne tło mienionych 200 lat – w bardzo naturalnie szkicowy charakter – ze względu na ograniczoną przestrzeń.
Własną przyjemność miałam w wertowaniu satyrycznych pisemek okresu międzywojnia, z których wybraliśmy trzy rysunkowe satyry polityczne – zadziwiające, jak wiele z nich poza nazwiskami głównych aktorów nie straciły wiele na sensie sytuacyjnym i aktualności odwiecznych niemal konfliktów na scenie politycznej.
Agnieszka Kościelniak-Osiak, Oddział Promocji, Wystaw i Współpracy
Zdjęcia: Jadwiga Antoniak, Oddział Rozwoju Zasobów Elektronicznych