Z głową w atlasie

Usiłuję czytać w pociągu,

Ale chmury mi nie dają.

Co wzrok podniosę znad kartki,

To się na nich zawieszam.

Niech i tak będzie:

Poczytam niebo.

(…)

Pragnienie człowieka oswajania świata poprzez nazwy nie ma granic. Kiedy już ponazywał wszystko to, co na ziemi, drzewa i listki, żyrafy i żuczki, rzeczki, morza i oceany, kamyki, szkiełka i muszelki, to spojrzał w niebo i zadumał się: „Hmmm, co by tu jeszcze nazwać. O! Może gwiazdy, potem planety, a jak się uda, to wiatr i nawet chmury!”

I choć o tamtego momentu, gdy człowiekowi wpadł do głowy pomysł kategoryzacji tak ulotnego zjawiska, jakim są hydrometeory, zwane potocznie chmurami, minęło już bardzo dużo czasu, wciąż jest to jeden z widoków, który nieodmiennie zachwyca i sprawia, że możemy odetchnąć głębią nieskończoności.

Ze szkoły podstawowej został mi w pamięci podział na cztery główne rodzaje chmur: cumulusy, cirrusy, stratusy i nimbusy (Cześć Harry!) oraz możliwe między nimi kombinacje: cumulonimbus, cirrostratus, cirrocumulus, itp, itd. Ale rodzajów chmur, okazuje się, jest dużo więcej, i nazwy ich brzmią równie dźwięcznie: fibratus, uncinus, spissatus, et cetera, et cetera, et cetera 🙂

Ciekawi natury tych przelotnych zjawisk czytelnicy mogą sięgnąć do bogato ilustrowanego wydawnictwa Atlas niezwykłych chmur, autorstwa Richarda Hamblyna, BUW WD, klasyfikacja QC921.3 .H37165 2010, ew udać się do Biblioteki Wydziału Geografii, gdzie publikacji o chmurach jest, co zrozumiałe, dużo więcej. Jednakże o ile ciekawiej jest studiować ten bezpłatny i bezcenny atlas samemu, zwłaszcza przed deszczem i po deszczu, o wschodzie i zachodzie słońca, nad wodą i w górach… Wystarczy podnieść wzrok ku niebu.

Tekst i foto: Barbara Chmielewska, Oddział Gromadzenia i Uzupełniania Zbiorów