BuwLOG

Nowości książkowe w BUW – styczeń 2023

 

Okładka książki Ukraina - soroczka i kiszone arbuzy, na niej zdjęcie cerkwi z niebieską elewacją i złotymi kopułami, a na górze ludowy wzór ozdobny.AM C D-F GN700-875        Nauki historyczne

Katarzyna Łoza, Ukraina: soroczka i kiszone arbuzy, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, copyright © 2022.

BUW Wolny Dostęp DK508.847 .L69 2022

Symbolem narodowym Ukrainy jest barszcz. Barszcz dla Ukraińców nie jest tam żadną zupą, a jest… BARSZCZEM. Zresztą jest to potrawa, która najczęściej kojarzona jest z kuchnią ukraińską. Z barszczem związany jest nawet pewien międzynarodowy konflikt. Ambasada Rosji w USA zamieściła na swojej stronie informację, że barszcz jest tradycyjnym rosyjskim daniem. Ta opinia nie spodobała się naszym wschodnim sąsiadom. Natomiast znalazł się śmiałek Killian Dero Hoffman, który udowodnił przed sądem amerykańskim, że barszcz jest potrawą ukraińską. Tym samym zyskał szacunek całego narodu ukraińskiego. Marzeniem Ukrainy jest, aby barszcz został wpisany na listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego UNESCO…

Autorka książki, warszawianka mieszkająca od lat we Lwowie, w przepiękny i wzruszający sposób opisuje współczesną Ukrainę – ogromny kraj wielu kontrastów. Jak sama mówi, „Ukraina: soroczka i kiszone arbuzy” nie jest przewodnikiem, a opowieścią o walecznym narodzie, który ma swoje tradycje, potencjał, który non stop boryka się z korupcją, przeróżnymi kryzysami, i w którym trudno żyć, ale w którym można się zakochać.

„Kijów to miasto o tysiącu obliczach, w tym jednym ludzkim – Kijów z satelity wygląda jak profil Kozaka. Jednocześnie stare i nowoczesne, ładne i brzydkie, biedne i bogate. Sto wymieszanych kompletów puzzli. Sto kompletów lego, od których zgubiły się instrukcje. (Katarzyna Łoza, Ukraina: soroczka i kiszone arbuzy, Poznań: 2022,  strona 176).

„W innej rodzinie wśród piętnastki dzieci było dwóch Mychajłów. Stało się tak dlatego, że szczęśliwy ojciec nieco wypił, zanim poszedł zgłosić narodziny syna, i zapomniał, że jednego już nazwali tym imieniem.” (Katarzyna Łoza, Ukraina: soroczka i kiszone arbuzy, Poznań: 2022, strona 226).


 

Okładka książki Kopernik rewolucje, na niej portret Mikołaja Kopernika na tle rysunku układu słonecznego.G-GF Q R-V  Geografia. Nauki matematyczne, przyrodnicze i stosowane      

Wojciech Orliński, Kopernik: rewolucje, Warszawa: Wydawnictwo Agora, 2022.

BUW Wolny Dostęp QB36.C8 O75 2022

„23 marca tego samego 1517 roku Kopernik przydzielił trzy łany niejakiemu Brosienowi Trokelle ze wsi Pluski. Zaopatrzył go przy tym w ziarno i żywy inwentarz na rozruch. Potem jednak odnotował, że ze względu na nieuczciwość rzeczonego Brosiena odwołał tę łaskę i odebrał mu przyznany wcześniej inwentarz.” (Wojciech Orliński, Kopernik: rewolucje, Warszawa: 2022, strona 240).

Kim był Mikołaj Kopernik? Oprócz tego, że był Polakiem i dokonał kosmicznego przewrotu, to był, jak się okazuje jedną wielką niewiadomą. Pomimo swoich niezaprzeczalnych zasług dla nauki jako człowiek kościoła był uznawany za heretyka. Faktem jest również to, że z jednej strony inkwizycja zwalczała jego osiągnięcia, a z drugiej strony biskup warmiński składał mu hołd w katedrze fromborskiej i czcił jego odkrycia odsłaniając tablicę na jego cześć… Naukowiec, ekonomista, lekarz, polityk i chyba nawet romantyk… Zakochany w nauce i tajemniczej kobiecie.

Przed Państwem szpiegowska opowieść biograficzna o Mikołaju Koperniku, któremu przyszło żyć w niezwykle interesujących czasach. Sam autor Wojciech Orliński dziennikarz i belfer przyznaje, że jego książka naszpikowana jest równocześnie udokumentowanymi faktami jak i gdybaniami, mniemaniami, domysłami i hipotezami.

„Nie da się inaczej napisać biografii kogoś, co do którego niepewne są już nawet daty narodzin i śmierci.” (Wojciech Orliński, Kopernik: rewolucje, Warszawa: 2022, strona 8).


 

Okładka książki Obowiązki gmin i miast wobec zwierząt, na niej zdjęcie sowy.K J      Prawo. Nauki polityczne

Anna Muś, Aleksandra Hajduk, Obowiązki gmin i miast wobec zwierząt, Katowice: Studio NOA, 2022.

BUW Wolny Dostęp KKP3123.M87 2022

Zwierzę nie jest rzeczą. Jest istotą żyjącą, która czuje i cierpi tak jak ludzie. Dlatego też, zwierzętom należy się szacunek, a także prawo do ochrony i opieki. W Polsce prawa zwierząt określa m.in. ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt i ustawa z dnia 11 marca 2004 roku o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, a także ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 roku o ochronie przyrody. Istnieją również przepisy, które nakładają na samorządy terytorialne obowiązek opieki nad zwierzętami. Poradnik Anny Muś i Aleksandry Hajduk dokonuje szczegółowej analizy polskich aktów prawnych, a także zadania gmin i miast z zakresu ochrony zwierząt.

 „Podkreślenia wymaga stwierdzenie, że nie ma gminy, w której nie występują koty wolno żyjące, a brak wiedzy o nich prowadzi do braku opieki, do której gmina jest zobligowana. (Anna Muś, Aleksandra Hajduk, Obowiązki gmin i miast wobec zwierząt, Katowice: 2022, strona 85).

Los zwierząt zależy od nas. Dlatego też, naszym wspólnym celem powinna być dbałość o dobrostan zwierząt i kierowanie się zasadami określonymi przez Światową Organizację Zdrowia Zwierząt:

  • wolność od głodu, niedożywienia i pragnienia,
  • wolność od strachu i niepokoju,
  • wolność od nadmiernie obciążających temperatur lub dyskomfortu,
  • wolność od cierpienia, krzywdy i choroby,
  • wolność do wyrażania i podejmowania standardowych zachowań.

 

Okładka książki Kobiety, których nie ma. Sama okładka i litery stylizowane na poprzecierany materiał ubraniowy.H GN1-673 GR-GV Nauki społeczne. Antropologia

Sylwia Góra, Kobiety, których nie ma: bezdomność kobiet w Polsce, Warszawa: Wydawnictwo Marginesy, 2022.

BUW Wolny Dostęp HV4577.7.A4 G67 2022

W 2019 r. w województwie mazowieckim 4278 osób nie miało dachu nad głową, a na przykład w świętokrzyskim 794 osoby…

Bezdomność to brak domu. Brak domu katastrofalnie pogarsza warunki życia, a tym samym rujnuje społeczne funkcjonowanie człowieka. Jakie są przyczyny bezdomności? Książka Sylwii Góry jest odpowiedzią na to trudne pytanie. Bez kilkudziesięciu kobiet, którym autorka obiecała anonimowość, a które dały się namówić do rozmowy nie byłoby tej książki. „Kobiety, których nie ma” to przejmujące historie o tym, jak się żyje na ulicy. Bohaterki reportażu opowiadają o swoich skomplikowanych sytuacjach i doświadczeniach związanych z pobytem w noclegowniach, schroniskach dla bezdomnych kobiet, mieszkaniach chronionych, wspomaganych, treningowych. Wśród nich są także uczestniczki programu Housing First („Najpierw mieszkanie”).

„Na podstawie mojego doświadczenia jako streetworkerki wydaje mi się, że degradacja kobiet na ulicy jest większa, ponieważ padają ofiarą tak różnego wykorzystywania i to ich spożywanie alkoholu jest tak silne, że są one bardzo wyniszczone. Kobieta na ulicy degraduje się w mojej opinii dużo szybciej niż mężczyzna, niejednokrotnie pada ofiarą przeróżnego rodzaju przemocy, od psychicznej po fizyczną czy seksualną.” (Sylwia Góra, Kobiety, których nie ma: bezdomność kobiet w Polsce, Warszawa: 2022, strona 141).


 

M N     Muzyka. Architektura. Sztuki piękne  

Haruki Murakami, Seiji Ozawa,  Rozmowy o muzyce, przełożyła z japońskiego Anna Zielińska-Elliott, Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza, 2022.

BUW Wolny Dostęp ML422.O9 A5165 2022

Seiji Ozawa jest jednym z największych dyrygentów na świecie. Jest również dyrektorem muzycznym Opery Wiedeńskiej, a także orkiestr w Toronto, San Francisco i Bostonie. A Haruki Murakami jest wybitnym pisarzem japońskim, którego zna cały świat.  

Splot okoliczności sprawił, że panowie się spotkali i polubili. Zaczęli więc wspólnie słuchać muzyki, z pasją o niej dyskutować, a nawet deczko plotkować o artystach i wymieniać się anegdotami ze świata muzycznego. I właśnie dzięki tym wesołym rozmowom (a było ich dokładnie sześć) powstała ta sympatyczna książka.

Podczas jednej z takich pogawędek, która miała miejsce w Tokio 13 stycznia 2011 roku Seijim Ozawa wyraził opinię, że dźwięk w Carnegie Hall zmienił się na korzyść:

„MURAKAMI: Słyszałem, że wyremontowali tę salę.

OZAWA: Tak? Pewnie tak. Kiedy tam byłem trzydzieści lat temu z Bostońską Orkiestrą Symfoniczną, było słychać stukot metra. Bo tunel biegł dokładnie pod spodem. Podczas jednej symfonii metro przejeżdżało w obu kierunkach cztery albo pięć razy. (śmieje się) (Haruki Murakami, Seiji Ozawa, Rozmowy o muzyce, Warszawa: 2022, strona 101-102).


 

Informacje o książkach przygotowała:

Dorota Bocian – Oddział Opracowania Zbiorów.

Propozycje tytułów książek we współpracy z Dorotą Bocian przesłali:

Pracownicy Sekcji KBK – Oddział Opracowania Zbiorów.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.